Κάθε μορφή απώλειας, είτε μιλάμε για την απώλεια ενός ανθρώπου, μιας κατάστασης ή μιας πεποίθησης, είναι και ένας θάνατος όπου ο καθένας μας το πενθεί με τον δικό του διαφορετικό τρόπο.
Κατά τη διάρκεια της ζωή μας, δυστυχώς ερχόμαστε είτε λίγο είτε πολύ όλοι μας αντιμέτωποι με κάποια μορφή απώλειας και θα μπορούσαμε να πούμε ότι ως ένα βαθμό, εξοικειωνόμαστε με αυτή, ακόμα και αν κάποιες φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η απώλεια των ονείρων, των προσδοκιών και των στόχων. Πρόκειται για μία διαφορετικού τύπου απώλεια που μπορεί να τη βιώνουμε και να «πενθούμε» καθημερινά χωρίς να την αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Πρόκειται για μία απώλεια με πιο διευρυμένη οπτική και όμως είναι ίσως από τις σημαντικότερες. Όταν το άτομο εγκαταλείπει τα όνειρά και τις προσδοκίες του είναι σαν ένα λουλούδι που αντί να ανθίζει μαραίνεται μέρα με την μέρα.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ξεκινά το «κυνήγι των στόχων». Η στοχοθεσία φαίνεται να διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες για εξέλιξη και την ηλικία του ατόμου. Στην αρχή της ζωής μας, ενδέχεται να θέτουμε στόχους και να έχουμε όνειρα που αφορούν στο σχολείο ή σε κάποιο άθλημα και στη συνέχεια μπορεί να αφορούν στην φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο ή την εργασιακή κατάρτιση. Τα όνειρα, οι προσδοκίες και οι στόχοι είναι μία μορφή ζωής και ελπίδας για το μέλλον.
Κυνηγώντας τους στόχους και τα όνειρα μας γινόμαστε πιο θαρραλέοι. Το θάρρος είναι το «καύσιμο» για να πετύχουμε ακόμα περισσότερους στόχους στη ζωή μας. Όταν κανείς κατακτά ένα στόχο, είναι πιο εύκολο για τον ίδιο να θέσει τον επόμενο με μεγαλύτερη ευκολία αλλά και αυτοπεποίθηση, καταφέρνοντας να έχει ρεαλιστικές προσδοκίες από τον εαυτό του και γνωρίζοντας πως μόνο όταν ονειρεύεται κανείς μπορεί να πετύχει.
Στην «απαιτητική» σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, είναι πιθανό τα γεγονότα της ζωής να πηγαίνουν προς το χειρότερο και να βλέπουμε τα όνειρά μας και τις προσδοκίες μας να σβήνουν και να απομακρύνονται. Αυτή η μορφή απώλειας, μας προκαλεί συναισθήματα που δεν διαφέρουν πολύ από την απώλεια ενός προσώπου. Με το να σταματάμε να ονειρευόμαστε, αισθανόμαστε θλίψη, αδράνεια, στασιμότητα, αποτυχία ή αδικία. Όταν βιώνουμε θλίψη, συχνά νιώθουμε αποπροσανατολισμένοι.
Το να θρηνούμε για τέτοιες απώλειες είναι μια φυσιολογική διαδικασία που μπορεί να μας βοηθήσει να επεξεργαστούμε τις δυσκολίες και να βγούμε από εκεί δυνατότεροι και ανθεκτικότεροι. Επομένως, είναι ουσιώδες να κατανοήσουμε πως έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε λυπημένοι, θυμωμένοι ή αποπροσανατολισμένοι.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αποδοχή της συνθήκης, κατά την οποία θα ελλόχευε ο κίνδυνος να παγιώσει την κατάσταση αυτή και να οδηγήσει το άτομο σε αδράνεια. Η αδυναμία καθορισμού ενός στόχου, αποτελεί έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα μας να προκαλέσουμε θετικές αλλαγές στη ζωή μας.
Είναι ζωτικής σημασίας να θέτουμε στόχους και να ονειρευόμαστε τα καλύτερα για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Με τον καθορισμό ενός στόχου, δημιουργούμε μία ευτυχέστερη και πληρέστερη καθημερινότητα για τον εαυτό μας. Τα όνειρα και οι προσδοκίες μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας κινητοποιούν και η επίτευξη τους μας χαρίζει ελπίδα και αυτοπεποίθηση.
Πηγή: thalpos.org.gr
